«Υπάρχει ισχυρός συμβολισμός, ο οποίος είναι μιλιταριστικός»
http://www.tovima.gr/vimafm/interviews/article/?aid=580072
Τη Δευτέρα 24 Μαρτίου η βουλευτής της ΔΗΜΑΡ, Μαρία Ρεπούση μίλησε στους Μπάμπη Παπαπαναγιώτου και Άρη Ραβανό για τις παρελάσεις.
Για τις παρελάσεις
«Πριν από τέσσερα χρόνια, είχε ληφθεί η απόφαση – ακριβώς για να μειωθεί το κόστος που φαίνεται αρκετά μεγάλο – να συμμετέχουν στις παρελάσεις μόνο πεζοπόρα τμήματα. Και μου κάνει ιδιαίτερη εντύπωση ότι σε συνθήκες λιτότητας, η κυβέρνηση αποφασίζει να επαναφέρει τα μηχανοκίνητα άρματα και τα μαχητικά αεροπλάνα στις παρελάσεις.
Υποτίθεται ότι αυτό (σ.σ.: οι σπόνσορες) ήταν συγκυριακό και δεν επιβάρυνε το δημόσιο ταμείο. Τα 4 τελευταία χρόνια, όμως, δεν υπήρχαν μηχανοκίνητα τμήματα και μαχητικά αεροπλάνα στις παρελάσεις. Όλα μαζί είναι τώρα (και το κόστος και ο συμβολισμός). Ένας λαός οφείλει να θυμάται το παρελθόν του, αλλά ο τρόπος που το θυμάται, το διδάσκει και το δοξάζει έχει να κάνει με το ποιο είναι αυτό το κράτος, τη φυσιογνωμία του και τις πολιτικές του. Δεν είναι ουδέτερα αυτά τα πράγματα και σ’ αυτές τις συνθήκες που περνά η χώρα πιστεύω ότι υπάρχει ένας πολύ ισχυρός συμβολισμός, ο οποίος είναι μιλιταριστικός.
Έχουν ειπωθεί πάρα πολλά (για κατάργηση των παρελάσεων). Αν περάσουμε στο άλλο σκέλος που είναι οι μαθητικές, ξέρετε ότι υπάρχει ο προβληματισμός εδώ και πολλά χρόνια για το κατά πόσον πρέπει τα παιδιά να παρελαύνουν ή όχι στις εθνικές επετείους ή να αρκούνται σε γιορτές στο σχολείο τους για να θυμούνται τις επετείους της 25ης Μαρτίου και της 28ης Οκτωβρίου. Γνωρίζετε ότι είναι ένας θεσμός που προέρχεται από τον Ιωάννη Μεταξά και δεν υπάρχει σε άλλες χώρες – τουλάχιστον στις άλλες χώρες της Ε.Ε. και πρέπει να τα σκεφθούμε όλα μαζί. Τον τρόπο που δοξάζουμε και θυμόμαστε το παρελθόν μας. Αυτό πάντα το κάναμε (σ.σ.: να τονώνεται το ηθικό μας). Η χρήση του ελληνικού κράτους, ιδιαίτερα μετά τη Μεταπολίτευση, ήταν μάλλον περισσότερο δοξαστική παρά αναστοχαστική. Διότι το να θυμόμαστε το παρελθόν, μπορούμε να το κάνουμε για να διδαχθούμε. Και από τα λάθη μας και πώς θα μπορούσαμε να κάνουμε τα πράγματα. Δεν είναι μόνο δοξαστική η χρήση του παρελθόντος. Δεν είναι, δηλαδή, υποχρεωτικά έτσι και δεν είναι και βέβαιο, κατά την άποψή μου, ότι όσο πιο δοξαστική είναι, τόσο ενισχύει το φρόνημα ενός λαού. Καμιά φορά, όταν αναστοχαζόμαστε όσα κάναμε ως λαός, μπορεί να έχουμε και μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση…»
Συνέντευξη Μ. Ρεπούση
Για τις παρελάσεις
«Πριν από τέσσερα χρόνια, είχε ληφθεί η απόφαση – ακριβώς για να μειωθεί το κόστος που φαίνεται αρκετά μεγάλο – να συμμετέχουν στις παρελάσεις μόνο πεζοπόρα τμήματα. Και μου κάνει ιδιαίτερη εντύπωση ότι σε συνθήκες λιτότητας, η κυβέρνηση αποφασίζει να επαναφέρει τα μηχανοκίνητα άρματα και τα μαχητικά αεροπλάνα στις παρελάσεις.
Υποτίθεται ότι αυτό (σ.σ.: οι σπόνσορες) ήταν συγκυριακό και δεν επιβάρυνε το δημόσιο ταμείο. Τα 4 τελευταία χρόνια, όμως, δεν υπήρχαν μηχανοκίνητα τμήματα και μαχητικά αεροπλάνα στις παρελάσεις. Όλα μαζί είναι τώρα (και το κόστος και ο συμβολισμός). Ένας λαός οφείλει να θυμάται το παρελθόν του, αλλά ο τρόπος που το θυμάται, το διδάσκει και το δοξάζει έχει να κάνει με το ποιο είναι αυτό το κράτος, τη φυσιογνωμία του και τις πολιτικές του. Δεν είναι ουδέτερα αυτά τα πράγματα και σ’ αυτές τις συνθήκες που περνά η χώρα πιστεύω ότι υπάρχει ένας πολύ ισχυρός συμβολισμός, ο οποίος είναι μιλιταριστικός.
Έχουν ειπωθεί πάρα πολλά (για κατάργηση των παρελάσεων). Αν περάσουμε στο άλλο σκέλος που είναι οι μαθητικές, ξέρετε ότι υπάρχει ο προβληματισμός εδώ και πολλά χρόνια για το κατά πόσον πρέπει τα παιδιά να παρελαύνουν ή όχι στις εθνικές επετείους ή να αρκούνται σε γιορτές στο σχολείο τους για να θυμούνται τις επετείους της 25ης Μαρτίου και της 28ης Οκτωβρίου. Γνωρίζετε ότι είναι ένας θεσμός που προέρχεται από τον Ιωάννη Μεταξά και δεν υπάρχει σε άλλες χώρες – τουλάχιστον στις άλλες χώρες της Ε.Ε. και πρέπει να τα σκεφθούμε όλα μαζί. Τον τρόπο που δοξάζουμε και θυμόμαστε το παρελθόν μας. Αυτό πάντα το κάναμε (σ.σ.: να τονώνεται το ηθικό μας). Η χρήση του ελληνικού κράτους, ιδιαίτερα μετά τη Μεταπολίτευση, ήταν μάλλον περισσότερο δοξαστική παρά αναστοχαστική. Διότι το να θυμόμαστε το παρελθόν, μπορούμε να το κάνουμε για να διδαχθούμε. Και από τα λάθη μας και πώς θα μπορούσαμε να κάνουμε τα πράγματα. Δεν είναι μόνο δοξαστική η χρήση του παρελθόντος. Δεν είναι, δηλαδή, υποχρεωτικά έτσι και δεν είναι και βέβαιο, κατά την άποψή μου, ότι όσο πιο δοξαστική είναι, τόσο ενισχύει το φρόνημα ενός λαού. Καμιά φορά, όταν αναστοχαζόμαστε όσα κάναμε ως λαός, μπορεί να έχουμε και μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση…»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου