Αισθησιασμός και πάθος

Έντυπη Έκδοση Ελευθεροτυπία, Δευτέρα 24 Μαρτίου 2014

Το έλεγαν κάποτε τανγκό, γιατί μας είχε έρθει από τη Γαλλία, όπου αρχικά «μετανάστευσε» στην Ευρώπη, και τονιζόταν στη λήγουσα. Πολύ αργότερα μάθαμε πως η σωστή ονομασία του ήταν τάνγκο κι ακόμα πιο αργά είδαμε στην Ελλάδα τα μεγάλα ξένα συγκροτήματα αλλά και τις ντόπιες βραδιές μιλόνγκας να ξεφυτρώνουν σαν τα μανιτάρια.

 
  Αύριο και μεθαύριο το τάνγκο θα έχει την τιμητική του στο Badminton, όπου θα παρουσιαστεί ξανά στην Αθήνα τρία χρόνια αργότερα μετά την πρώτη του εμφάνιση το «Forever Tango», η μακροβιότερη παραγωγή παράστασης του αργεντίνικου αυτού χορού στο Μπρόντγουεϊ.
«Τάνγκο είναι το συναίσθημα που σε κατακλύζει όταν το χορεύεις. Μία ιστορία που λες σε 3 λεπτά. Είναι πάθος. Μελαγχολία. Ενταση. Είναι κάτι πολύ περισσότερο από χορός. Είναι μουσική, δράμα, κουλτούρα, τρόπος ζωής», λέει ο Λούις Μπράβο που σκηνοθετεί.

Η παράσταση φιλοδοξεί ν' αφηγηθεί ολόκληρη τη διαδρομή του τάνγκο, από τις φτωχογειτονιές του Μπουένος Αϊρες ώς τα σαλόνια και τη διεθνή καταξίωση, μέσα από ένα έντονα αισθησιακό ταξίδι. Πρωτοπαρουσιάστηκε το 1990 στο Σαν Ντιέγκο και λίγο αργότερα ανέβηκε στο «Theatre On the Square» του Σαν Φρανσίσκο, όπου παιζόταν επί 92 συνεχόμενες εβδομάδες. Συνεχίστηκε στο Φεστιβάλ του Σπολέτο στην Ιταλία (όπου βραβεύτηκε), αλλά και στο Λονδίνο, το Σικάγο, το Λος Αντζελες, το Τορόντο, το Μόντρεαλ, τη Βοστόνη και τη Φιλαδέλφεια. Τέλος, μεταφέρθηκε στο Broadway, στο «Walter Kerr Theatre», στις 16 Ιουνίου 1997 για να μετακομίσει στις 15 Απριλίου του 1998 στο μεγαλύτερο «Marquis Theatre» παίρνοντας παράταση επ' αόριστον. Εν κατακλείδι, μέχρι σήμερα την έχουν παρακολουθήσει 7.000.000.000 θεατές σε πάνω από 50 πόλεις σ' όλον τον κόσμο.
Σημειώστε πως το τάνγκο πρωτοχορεύτηκε το 19ο αιώνα στην Αργεντινή, όπου συνέρρευσαν χιλιάδες μετανάστες για ν' αναζητήσουν καλύτερη τύχη, αφήνοντας πίσω τους μια Ευρώπη υπό διάλυση. Εκεί οι μετανάστες βρέθηκαν να ζουν σε άθλια καταλύματα, καταλήγοντας στα μπαρ, στα πορνεία και στα χαμαιτυπεία. Από αυτή τη βίαιη και μοναχική ζωή προέκυψε ο χορός. Στην αρχή, η κοινωνία της Αργεντινής τον απέρριψε ως ανήθικο, η συνέχεια όμως αποδείχθηκε διαφορετική: η καταξίωση του τάνγκο στο Παρίσι βοήθησε ουσιαστικά να γίνει σεβαστό και στη γενέθλια χώρα.
Στην παράσταση στο Badminton συμμετέχουν δεκατέσσερις χορευτές, ένας τραγουδιστής και ενδεκαμελής ορχήστρα -όπου τον πρώτο ρόλο έχει το bandoneon, το κατεξοχήν όργανο του τάνγκο.