Η εκκρεμότητα που ξεχάστηκε

 http://www.kathimerini.gr/760730/article/politismos/polh/h-ekkremothta-poy-3exasthke

«Αττικόν», έργο της Ειρήνης Ηλιοπούλου.

Δεν χορταίνω να περνάω τις τελευταίες ημέρες από την πλατεία Συντάγματος. Tα έργα αποκατάστασης που εξελίσσονται εδώ και αρκετές εβδομάδες χάρη στην προσωπική χορηγία του κ. Θανάση Λασκαρίδη έχουν τονώσει το ηθικό των Αθηναίων. Χαίρεσαι να βλέπεις τους εργάτες να μεταμορφώνουν με τα ίδια τους τα χέρια την ταλαιπωρημένη πλατεία, την επίσημη πλατεία της πόλης, δίπλα στο Κοινοβούλιο και τα μεγάλα ξενοδοχεία.

Η Αθήνα έχει μπει τελεσίδικα σε φάση αναδημιουργίας ακόμα κι αν χάσκουν εδώ κι εκεί οι μαύρες τρύπες της δικής μας ευθύνης, της κρατικής αδιαφορίας αλλά και των τεσσάρων πολύ δύσκολων χρόνων που έχουμε πίσω μας.


Εχοντας λοιπόν ζωντανό το παράδειγμα της πλατείας Συντάγματος, η διαιώνιση της θλιβερής κατάστασης του κτιρίου που στεγάζει τους κινηματογράφους «Αττικόν» και «Απόλλωνας» και κυρίως η απουσία μιας περισσότερο ευοίωνης προοπτικής προκαλεί εύγλωττα απορίες και υπονομεύει, εν μέρει, τις προσπάθειες για την αναγέννηση της εμπορικής και κοινωνικής ζωής κυρίως στην πολλαπλώς τραυματισμένη οδό Σταδίου.

Οι πολίτες αγωνιούν για την τύχη των δύο αγαπημένων κινηματογράφων, μία αγωνία που δεν φαίνεται να συμμερίζεται κανείς από τους άμεσα εμπλεκομένους στην υπόθεση. Ούτε ο ιδιοκτήτης (το Ιδρυμα Δεκόζη – Βούρου) ούτε ο εκμισθωτής (εταιρεία διανομής κινηματογραφικών ταινιών), ούτε ο Δήμος Αθηναίων ή κάποιος τρίτος (Περιφέρεια) εμφανίζονται πρόθυμοι να ενημερώσουν την κοινή γνώμη για το τι συμβαίνει και δεν βλέπουμε φως στο τούνελ.

Μήπως έφτασε η ώρα για την ανάληψη μιας πρωτοβουλίας που θα «ξεκουνήσει» την υπόθεση του «Αττικόν»; Ας χαρακτηριστεί και «προεκλογική», ειλικρινά δεν θα έχουμε κανένα πρόβλημα.